Op dinsdag 25 juni zal het precies tien jaar geleden zijn dat Yasmine uit het leven stapte. Haar dood veroorzaakte een schokgolf door heel Vlaanderen die tot vandaag blijft nazinderen. Om de zangeres en presentatrice te vieren, vindt op donderdag 20 juni een eerbetoon plaats waar vrienden en collega’s songs uit haar repertoire zullen vertolken. De opbrengst gaat, op vraag van Yasmines ouders, integraal naar de Zelfmoordlijn. We vroegen vier van haar naaste vrienden om herinneringen op te halen.

Geena Lisa

“Ze duldde geen oppervlakkigheid”

Geena Lisa was jarenlang Yasmines collega als omroepster bij de VRT. Zij was het die vorig jaar door fans en Yasmines ouders gevraagd werd om een concert te organiseren waarin de zangeres centraal staat.

“Ik besefte dat daar heel wat verantwoordelijkheid bij kwam kijken, maar ik móést dit doen voor mijn maatje. We zijn twintig jaar soulmates geweest. Elkaars klankbord ook. Dat ben ik nog meer gaan beseffen toen ze er niet meer was. We waren even oud en hadden een gelijkaardig traject afgelegd. Dat schepte een band.”

“Yasmine was heel open. Ze ging moeilijke thema’s niet uit de weg, duldde geen oppervlakkigheid. Het moest en zou in de diepte gaan. Moedig, maar niet altijd even gemakkelijk. Ik wist uite­raard dat ze zoekende was. Yasmine was op zoek naar wie ze als artieste was. Naar hoe ze puurder kon worden. En op welke manier dat nog te rijmen viel met het presenteren van een programma als De Rode Loper. Toen het slechter begon te gaan, wist ik dat wel. Je zag dat ze fel vermagerd was. Ik herinner me een artikel in een Vlaams dagblad waarin volop vragen werden gesteld. In plaats van haar gewoon even gerust te laten. Ik weet het wel: als je in de schijnwerpers leeft, hoort dat aspect er ook bij. Maar ze was al zo kwetsbaar.”

“Gek genoeg heeft de tristesse van haar dood zich achteraf toch in iets positiefs omgezet. Haar impact in Vlaanderen was – en is – enorm. Zeker: je kan je achteraf vragen stellen over waar ze precies geknakt is. Ze was tot de laatste dag omringd door vrienden en familie. De laatste week was verschrikkelijk. Ze was mentaal compleet onbereikbaar geworden. Alleen: het idee dat ze er écht een einde aan zou maken, daar hield niemand rekening mee. We waren ons met een paar vriendinnen aan het organiseren om zo veel mogelijk van haar jobs over te nemen, zodat ze wat tijd zou krijgen. Maar zo ver is het niet gekomen.”

Ouders

“Door het organiseren van dit concert is ze weer heel dichtbij. Het voelt alsof ze elk moment voor de deur zou kunnen staan. Het gebeurt dat ik iets van Yasmine op de radio hoor en begin te huilen. Zelfs na al die tijd. Maar net dat is de reden waarom we dit concert doen: om haar te vieren. Het mocht geen commercieel evenement worden. Als er winst is, wordt die uitgekeerd aan de Zelfmoordlijn. Veel mensen – ook van de techniek – hebben spontaan contact opgenomen met de vraag of ze konden helpen. Idem voor de artiesten: de meesten hadden een innige band met haar. Ik heb maar twee criteria in acht gehouden: het moest puur en écht zijn. En een avond worden waarvan we denken dat ze hem zelf fijn gevonden zou hebben.”

“Haar ouders kijken er enorm naar uit, maar beseffen dat het een zeer emotionele avond wordt. Ze staan versteld van de hartverwarmende reacties bij fans en collega-muzikanten. Dat zei haar moeder me onlangs: “Blij dat Yasmine niet alleen verdriet heeft aangericht.” Natuurlijk niet. Je kon je ongelofelijk amuseren met haar, echt het kieken uithangen. Dat evenwicht tussen heel licht en heel donker was net wat haar zo uniek maakte.”

Axl Peleman

“Een fantastische griet en een echte macho”

Axl Peleman leerde Yasmine kennen in 2001, toen ze samen met Dirk Jans, drummer bij De Mens, en Jan Van Eycken, gitarist bij De Kreuners, de huisband vormden van het TV1-programma Aan Tafel.

“Met de muziek die ze tot dan gemaakt had, voelde ik weinig affiniteit. Maar het duurde niet lang voor ik ontdekte dat er echt een toptalent in haar verscholen zat. Het klikte meteen. ’t Was een fantastische griet. Heel vrouwelijk, maar tegelijk een onverbeterlijke macho. Als het op vuile praat aankwam, hoefde ze niet voor de venten onder te doen. In die mate zelfs dat zowel Jan als Dirk in haar hun meerdere moesten erkennen. Dat wil wat zeggen.”

“We hebben een hele periode erg intensief samengewerkt voor tv: ’s ochtends een nummer schrijven en dat dan ’s avonds meteen live spelen. Ik herinner me een avond aan zee, waar er na de opnamen voor de crew een barbecue werd georganiseerd. Ze had wat te veel Duvels gedronken – dat gebeurde vaker – dus ik nam haar mee terug naar Edegem, waar ze toen woonde.”

“Ik reed in een Renault 18, die ze toen onderweg helemaal heeft ondergekotst. De tomaten en komkommers kwamen er in hun geheel terug uit! De stank was niet meer uit het tapijt te krijgen, dus een paar weken later heb ik die auto verkocht. Aan een Pool. Hij vroeg me waar die weeë geur vandaan kwam. Ik legde ’m uit dat Yasmine erin gekotst had, die zangeres van Meisjes aan de Macht. ’t Zei hem niet meteen iets, dus ik vertaalde het als Girls on Top. Daardoor ontstond er een hilarisch misverstand. Die pool dacht dat hij een auto kocht waarin de meisjes graag ‘on top’ zaten. Toen was z’n interesse wél gewekt. Een kinky car! Een vrouwenmagneet! Je zag z’n ogen zo blinken! Hij haalde meteen 200 euro boven.”

Laatste woorden

“Jaren later kwam ik Yasmine nog eens tegen in de gangen van de VRT. Je kon zien dat het niet goed met haar ging. Ik vroeg of ze behoefte had aan een gesprek, of ze tijd had om samen iets te gaan drinken. ‘Laat maar’ zei ze, en ze wandelde weg. Dat waren haar laatste woorden tegen me. Twee weken later was ze dood. Je zag ze aftakelen, ook op het scherm.”

“Kijk: in onze branche heeft iedereen met duivels te kampen. Ik ook. De kunst bestaat erin ze af en toe los te laten en ze vervolgens weer een hele tijd in hun kot te steken. Dat laatste was haar probleem. Zeker na de breuk met Marianne had ze daar de kracht niet meer voor. Ik blijf het een enorm verlies van talent vinden. Want niet alleen als zangeres, ook als presentatrice had ze een unieke stijl. Ik vind het ook niet raar dat er tot vandaag onder vrienden en collega’s nog vaak over haar gesproken wordt. Ze had zo’n mooie, bijzondere persoonlijkheid. En daarom zal ik haar zo lang ik leef, blijven eren.”

Andrea Croonenberghs

“Yasmine zit voor altijd in mijn hart”

Andrea Croonenberghs was collega-omroepster van Yasmine en was ook als zangeres te zien in Zo is er maar één. Maar in de eerste plaats waren de twee uiteraard goede vriendinnen.

“Haar dood heeft Vlaanderen tien jaar geleden erg beziggehouden en de opbrengst van dit eerbetoon gaat op vraag van de ouders integraal naar de Zelfmoordlijn. Je wéét dus dat dat geld goed terecht zal komen. Ik denk dat de herinnering aan Yasmine bij het grote publiek nog zo helder is omdat ze zo authentiek was. Ze had ook écht iets te vertellen. Bovendien was ze met heel uiteenlopende dingen in de weer. Als omroepster weet God en klein Pierke wie je bent en als presentatrice van een populair programma als De Rode Loper liep ze uiteraard ook in de kijker. Ze deed het allemaal met haar eigen, typische flair.”

Ontzettend innemend

“Als muzikante had ze al een enorme weg afgelegd en ik denk dat ze daar nog heel mooie dingen had kunnen doen. Hoe je het ook draait of keert: ze is een icoon geworden voor een hele gemeenschap. Zo gaat dat vaker bij mensen die op televisie komen. Het publiek wordt verliefd op een ideaalbeeld, op een heel beperkt facet van iemands talent of persoonlijkheid. ’t Is een raar mechanisme, dat nog vreemder aanvoelt als je zélf voor televisie werkt. Want dan weet je dat het ook maar een job als een andere is. Een luchtbel. Maar mensen zijn daar nu eenmaal vatbaar voor. Ik begrijp het ook wel. Yasmine was ontzettend innemend.”

Doodsprentje op bureau

“Ik had ook het gevoel dat we professioneel nog heel lang heel goed hadden kunnen samenwerken. Haar doodsprentje heeft heel lang op mijn bureau gestaan. Uiteindelijk heb ik het wel weg gedaan. ’t Was te confronterend. En ze zit sowieso voor altijd in mijn hart. Ik kan niet kwaad op haar zijn om wat ze gedaan heeft. Ik kan alleen kwaad zijn omdat ik het niet begrijp. Het had niet mogen gebeuren, want eigenlijk begon het weer net wat beter te gaan. Het is letterlijk en figuurlijk doodzonde.”

Klaas Delrue (Yevgueni)

“Ze ontfermde zich over ons als een grote zus”

Yevgueni was een jonge band toen ze in 2006 gevraagd werd om deel te nemen aan het televisieprogramma Zo is er maar één, dat door Yasmine gepresenteerd werd.

“Als ik het goed heb, hadden we die uitnodiging aan Yasmine te danken”, herinnert zanger Klaas Delrue zich. “Want ze stond erop dat er naast gevestigde waarden ook beginnende bands kansen zouden krijgen. We zaten in het eerste seizoen en er kwamen drie rondes aan te pas voor er een winnaar werd gekozen. Tot onze niet geringe verbazing werden wij dat met Laat ons een Bloem. Zo zijn we in korte tijd heel goeie collega’s geworden en hebben we elkaar in versneld tempo leren kennen.”

“Yasmine was niet alleen de presentatrice en een collega. Zeker tijdens dat eerste seizoen ontfermde ze zich over ons als een grote zus. De feestjes na de opnames waren legendarisch en ook op de MIA’s waren de Yevgueni’s en Yasmine meestal diegenen die het licht uitdeden. Zelf benadrukte ze altijd dat ze échte vrienden goed kon gebruiken. Daarom blijf ik – maar ook veel andere collega’s – tot vandaag met een wrang gevoel zitten. We hebben te weinig gedaan; zijn er te weinig geweest. Terwijl het zo goed klikte. Ook met mijn vrouw, trouwens. We waren compleet in shock toen ze uit het leven stapte, en tot vandaag praten we nog vaak over haar.”

Veel te mooie dag

“Ik denk dat iedereen in Vlaanderen nog weet waar hij of zij was toen het nieuws van haar dood bekend raakte. Wij stapten net het podium af bij Rock For Specials. Het was een prachtige dag. De zon scheen. Daardoor voelde haar dood nog surrealistischer. Het erge is: we hadden ervoor in Duffel gerepeteerd – zoals zo veel Belgische bands – en de enige reden waarom ik toen níét bij haar ben langsgegaan, was dat we een paar dagen later samen op de affiche van Genk On Stage zouden staan. Ik dacht: we zien elkaar daar sowieso. Niet dus. Daar heb ik tot vandaag spijt van.”

“We hebben over haar dood later Veel te Mooie Dag geschreven, en ook doordat we het nummer altijd live speelden – met een introductie erbij – bleef ze voortdurend in onze gedachten. Dat ze tien jaar na haar dood tot de verbeelding blijft spreken, is logisch. Ze was heel erg aanwezig in de media en stond qua televisiewerk wellicht op het hoogtepunt van haar carrière. Veel mensen zagen een vriendin in haar. Een zus. Iemand waarmee ze zich konden identificeren.”

“Yasmine was een alles-of-niks-figuur. Als je haar niet lag, voelde je dat meteen. Maar als ze je wél waardeerde, gaf ze zich helemaal. Achteraf is er veel ingezoomd op die donkere kant van haar. Ik durf te zeggen dat niemand een jaar eerder had kunnen zien aankomen dat het zo zou aflopen. Ik denk dat het een bijzondere avond gaat worden in Elckerlyc. ’t Is delicaat, besef ik, maar als je ziet wie eraan meewerkt, denk ik dat de insteek alleen maar de juiste kan zijn.”

Bron: Gazet van Antwerpen